У гаршочэк зямлі я даўно ўжо калісь
Кветку руты жывой пасадзіла;
Палівала яе, дагледала яе, –
Мая рута на дзіва ўрадзіла.
Расплеталісь кусткі, як вяночкі, лісткі
Аплялі мой гаршочэк наўкола;
Дзеўкі замуж ішлі – з маей руты вілі
Вянкі дружкі, пасеўшы ўвакола.
Сколькі-ж песень тады тут лілося над ёй!
Галаскі, як званочкі, зьвінелі;
А руцяны вянок зелянеўся, як луг,
Патануўшы ў вэлёнавай белі.
I хоць рвалі яе, хоць шчыпалі яе, –
Маей руты саўсім не ўбывала:
Зелянела яна, красавала яна,
Мой гаршочэк вянком аплетала.
Толькі помню я раз, на Вялікдзень, якраз,
Да Галіны прыехалі сваты;
Дзеўка ўпёрлась ня йсьці, дый змусілі бацькі,
(Малады быў ўжо надта багаты).
З маей руты сплялі ей зялены вянок;
Многа сьвечэк гарэла ў касьцелі,
Маладую ўвялі... а твар белы яе
Йшчэ бялей ад вэлёнавай белі.
Чорны вочы сухім заіскрылісь агнём,
Вусны дрогнуўшы штось зашэпталі;
Ці малілась яна, ці кляла мо каго,
Заглядзеўшысь на штосьці у далі.
А руцяны вянок у праменьнях агнёў
Брылянцістай расіцай ірдзіўся;
Ці то дожджык скрапіў, ці мо толькі раса,
Ці сьлязьмі маладой ён абліўся?
Раптам – Veni Creator – азваўся арган,
Расплыліся бурлівые тоны;
Хістанулась Галіна, зьбялеўшы, як сьмерць,
І легла на каберцу са стогнам.
Разаслалась сьняговая вэлёна бель
Ваўкруг цела абмершай дзяўчынкі,
З вусн яе паплыла тонкай стужачкай кроў,
На шчэках заблішчэлі сьлязінкі.
Дарма звалі яе дружкі, клікала маць,
Дарма клікаў жаніх некаханы, –
Разарвалася сэрцэ ў дзявочых грудзях,
Зацягнуліся вочкі туманам
Ліш вяночэк адзін зелянеў, як даўней,
Ды расой брылянцістай ірдзіўся,
Ці то дожджык скрапіў, ці халодна раса,
Ці мо сьлёзкамі так ён скрапіўся?...
Вось с тагошняго дня маей руты вянок
З дня на дзень вяў і сох што раз болей;
Ці вады не ўзлюбіў, ці то гэтак ён шчах,
Над Галінчынай жалючысь долей?
I цяпер у мяне ён стаіць на вакне,
Пачарнелі зялёны галінкі,
Ліш пад час сярод дня заблішчыць штось на іх –
Ці раса то, ці можэ сьлязінкі?
|
|
